We stonden – met een drankje in de hand – flink te klappen en te juichen voor de wandelaars. Sommigen van ons moeten even een drempel over om dat te doen, anderen leven op van deze golf van menselijkheid. Een van onze medetoeschouwers had al even een bord omhoog. En werd moe. Ze gaf het bord aan ons. Ik hield het hoog. In al mijn naïviteit niet eens gekeken wat erop stond.

Ik heb een uur lang dat bord met een collega afwisselend omhoog gehouden. Zodat de bijna gefinishte lopers het goed konden lezen. En er gebeurde iets moois. Tientallen lopers lieten een glimlach zien. Net zoveel staken hun duim omhoog of gaven een high-five. En bij enkele lopers meenden we ineens tranen op te zien wellen. Onze analyse later: het compliment op het bord kwam heel diep binnen. Het bord was daarmee ook geweldig krachtig in zijn eenvoud. Een schildersdoek van 50 x 120 cm met alleen de tekst ‘you’re awesome!’ en daaronder iets kleiner ‘now finish this shit!’. In het Engels vooruit, met 83 nationaliteiten in de Vierdaagse te verdedigen als taalkeuze. We hebben zelfs het gevoel dat wij een bijdrage hebben geleverd aan de laatste loodjes van sommige lopers. Dus ook wij hielden er een goed gevoel aan over. Oké, de drankjes deden ook hun werk. En het prachtige weer. Maar toch. Leve het eenvoudige spandoek. Leve de kernboodschap.